Rozdział 8

Siedzieliśmy tak w ciszy gdy nagle zadzwonił telefon Marco.
- Tak słucham?- powiedział Marco do słuchawki.
Ja w tym momencie oglądałam przechodniów przez okno. Większość z nich albo rozmawiała przez telefon albo biegnie z aktówkami do pracy. Wśród nich wyłoniłam parę staruszków bodajże z Polski. To było niesamowite, było widać jak się kochają. Szli tak we dwójkę, gdy ta pani potknęła się o krawężnik. Natychmiast się zerwałam i wybiegłam z kawiarni. Podbiegłam do leżącej kobiety a wszyscy się patrzyli.
- Wszystko w porządku? Nic pani się nie stało?- powiedziałam po polsku. Zobaczyłam słownik Polsko- Niemiecki.
- Nic mi nie jest. Gapa ze mnie.- powiedziała kobieta siadając na chodniku.
- Nic panią nie boli? Może powinna pani jechać do szpitala bo ta noga nie wygląda najlepiej. Jest opuchnięta.- powiedziałam sprawdzając nogę starszej pani.
- Do wesela się zagoi.- powiedziała starsza kobieta.
- Niech pani zrobi to dla mnie i pojedzie do szpitala. Wtedy będzie mniejsze ryzyko. Tak ładnie proszę.- powiedziałam z zapalę.
- No dobrze.- powiedziała starsza pani a ja pomogłam jej wstać.
- Dziękuje. Wezwę wam taksówkę.- powiedziałam i wyjęłam telefon z kieszeni. Gdy skończyłam rozmowę, zobaczyłam czapkę starszego mężczyzny. Była to czapka BvB.
- Jest pan fanem Borussii Dortmund??- powiedziałam z uśmiechem do siedzącego obok starszej pani, mężczyzny.
- Ależ oczywiście. To mój ulubiony klub.- powiedział bardzo dumny ze swojej wypowiedzi.
- A chce może pan bilety na następny mecz?- powiedziałam z uśmiechem.
- Dal bym wszystko za dwa bilety. Dla mnie i dla małżonki.- powiedział.
- Marco.- powiedziałam do blondyna stojącego za mną.
- Słucham cie.- powiedział podchodząc do mnie.
- Dasz temu panu dwa bilety na mecz w sobotę??- powiedziałam błagalnym głosem.
- Oczywiście.- powiedział i z kieszeni wyjął dwa bilety na najbliższy mecz.- Bardzo proszę.- powiedział wręczając mężczyźnie wejściówki.
- Dziękuje wam bardzo za wszystko.- powiedział i uścisnął ze mną dłoń. Po jakimś czasie przyjechała taksówka i zabrała mila parę staruszków.
Razem z Marco wróciliśmy do kawiarni. Zaczęłam się zastanawiać nad zachowaniem Marco. I przypomniała mi się wypowiedz Mario na temat Marco. " . Ale on taki nie jest. Jestem jego najlepszym kumplem i wiem jaki jest. Może i zachowuje się jak pewny siebie dupek ale w środku jest mięciutki jak kluseczka. Takie nie winne dziecię".
- HAHAHA.- zaczęłam się śmiać sama do siebie.
- Z czego się śmiejesz?- powiedział zdziwiony moim zachowaniem Marco.
- Przypomniało mi się co Mario o tobie mówił.- powiedziałam i zaśmiałam się jeszcze raz.
- A co o mnie mówił Mario?- zapytał zaciekawiony.
- Ze ty wcale nie jesteś lowelasem. Ze jest twoim najlepszym kumplem i wie jaki jesteś. Ze i może zachowujesz się jak pewny siebie dupek ale w środku jesteś mięciutki jak kluseczka.- powiedziałam nadal się śmiejąc.
- Mięciutki jak kluseczka? Pewny siebie dupek? Lowelas? Z tymi dwoma ostatnimi to może i tak ale z tym pierwszym nie koniecznie.- powiedział śmiejąc się sam z siebie.
- Wiedziałam ty jesteś lowelasem.- powiedziałam już mniej rozśmieszona a pewna siebie.
- Znaczy nie. Yyy... Nie znaczy... Kurde.- powiedział gdy dotarło co właśnie zrobił.
- Posłuchaj mnie nie obchodzi jaki jesteś. Jesteś tak jakby moim przyjacielem ale nic więcej.- powiedziałam i wstałam z krzesła.
- Gdzie idziesz??- powiedział Marco.
- Do domu. Musze się zając psem. Cześć.- powiedziałam i wyszłam z kawiarni.

Wsiadłam do samochodu i już kilka minut później byłam w domu. Zaparkowałam auto w garażu i weszłam do domu. Zdjęłam buty i poszłam do siebie do pokoju. Borussia leżała na moim łóżku.

- Oj tak pewny siebie dupek.- powiedziałam sama do siebie. Torbę położyłam na krześle i położyłam się koło psa. Zaczęłam się zastanawiać nad samą sobą.

- Chodź mała na spacer.- powiedziałam biorąc psa i wychodząc z pokoju.

Postanowiłyśmy przejść się po parku. Nie zeszło nam się długo. Park znajdował się naprzeciwko stadionu. Zaczęłam tak rozmyślać, chodziłam tak z pół godziny.

- Andżelika ??- usłyszałam głos Katriny.

- Cześć Katrina.- powiedziałam z uśmiechem.

- Hej.- powiedziała i zaczęła iść koło mnie.

- Coś się stało??- powiedziałam gdy zobaczyłam jej minę.

- Nie , po prostu jestem zmęczona a w domu już nie mogłam siedzieć to postanowiłam się przejść.- powiedziała Katrina z uśmiechem patrząc na mnie i Borussie.

- Spoko, nie ma sprawy.- powiedziałam z uśmiechem.

- Rozmawiałaś z Marco??- powiedziała.

- Rozmawiałam i jest mi na serio bardzo przykro ale nie chce z tobą chodzić. Ponoć ktoś inny mu się podoba. Jak chcesz to umówię cię z kimś innym.- powiedziałam rozczarowana.

- Szkoda, może fakt mogłabyś spróbować z kimś innym. Marco to lowelas, pewny siebie dupek i w ogóle.- powiedziała nie załamana co mnie bardzo zdziwiło.

- Może Lewandowski?- powiedziałam.

- Co ??- powiedziała gdy dotarło do niej co jej zaproponowałam.

- Lewandowski. Robert ponoć niedawno rozstał się z Anią więc jest wolny.- powiedziałam do niej z uśmiechem,.

- Jak chcesz możesz spróbować. Ale nie jestem pewna czy to wypali.- powiedziała zrezygnowana.

- Z Robertem wypali z Marco by nie wypaliło. A jak Robert nie będzie chciał to po proszę chłopaków o pomoc.- powiedziałam pocieszając ją.

- No dobra.- powiedziała.

- Wybacz ale ja już muszę iść. Do zobaczenia jutro na treningu.- powiedziałam i poszłam w kierunku domu.

Gdy dotarłam zobaczyłam auto Marco przed domem. Przestraszyłam się i nie chciałam ale musiałam wejść do domu.

- Już jestem.- krzyknęłam i puściłam Borussie ze smyczy.

- Cześć.- usłyszałam głos Asi dobiegający z kuchni.

Poszłam w tamtym kierunku i zobaczyłam Mario, Marcela , Marco i Asie siedzących i pijących cole.

- Cześć.- powiedziałam wchodząc do kuchni.

- Gdzie byłaś ??- zapytał Mario przytulając się do mnie na dzień dobry.

- Byłam na spacerze. Musiałam przemyśleć kilka spraw. - powiedziałam i usiadłam koło Asi.

- Jedziesz z nami na bal??- powiedziała Asia uśmiechając się w kierunku Marcela i Marco.

- Mogę jechać.- powiedziałam bez żadnych emocji.

- Fajnie to dzisiaj o 19 przyjedziemy po was.- powiedział Marcel, podszedł do Asi i namiętnie ją pocałował.

- OK. Co teraz robimy ??- powiedziała Asia.

- Nie mam pomysłów.- powiedziałam i wzięłam łyka coli.

- Ja też nie. - powiedział Marcel.

- To nie wiem może ja z Andżeliką zacznę robić obiad a wy w tym czasie pogracie sobie w FIFE.- powiedziała Asia i spojrzała się na mnie.

- OK.- powiedział Marcel i zabrał chłopaków do salonu.

Po chwili już ich nie było.

- W co się ubierasz??- powiedziała Asia wyjmując książkę kucharską .

- Nie wiem może w sukienkę. W sumie to bal.- powiedziałam i zaczęłam przeglądać książkę.

- To dobry pomysł pomogę ci.- powiedziała.- Zrobimy to.- powiedziała wskazując na obrazek kotleta, ziemniaków i surówki.

- Może być.- powiedziałam i zaczęłam wyjmować wszystko co było potrzebne.

Nie zeszło nam się długo. Szybko zjedliśmy. I chłopcy pojechali aby przygotować się na bal.

- No to zaczynamy poszukiwania.- powiedziała Asia wbiegając do mnie do pokoju.

Przeszłyśmy do garderoby, gdy zobaczyła ile mam sukienek zaczęła wszystkie przeszukiwać.

- Przymierz tą.- powiedziała i rzuciła we mnie sukienką.

- Nie nie podoba mi się.- powiedziała gdy zobaczyła jak się w niej prezentuje.- Weź tą.- rzuciła we mnie kolejną. I tak jeszcze przymierzyłam jedną, drugą, trzecią, czwartą, piątą, szóstą i siódmą.

- Może ta ?? - powiedziałam i pokazałam jej piękną sukienkę.

- Będzie idealna.- powiedziała i uśmiechnęła się do mnie szeroko.

Przymierzyłam suknie i przyznam wyglądałam w niej ślicznie. Następnie ułożyłam sobie włosy i lekki makijaż. Przyszła kolej na Asie. Ona tylko przymierzyła trzy sukienki ( jedna, druga, trzecia). Obie byłyśmy pewne że w trzeciej wygląda bosko. Ułożyłam jej włosy i umalowałam ją również delikatnie.

- Chłopcy znowu nie będą mogli od nas oczu oderwać.- powiedziała Asia robiąc nam zdjęcia.

- Jesteś pewna że nie będzie żadnych niespodzianek??- powiedziałam nie pewnie.

- Jestem pewna. Przecież chłopaki urządzili ten bal. Będą tam wszystkie dziewczyny chłopaków. I będą jeszcze nasze koleżanki z drużyny.- powiedziała robiąc ostatnie zdjęcie.

- Dzięki.- powiedziałam i się do niej przytuliłam. 

- A teraz idziemy się bawić.- powiedziała i wybiegła z pokoju. Przypomniałam sobie o kurtce Marco, którą dał mi wtedy na koncercie. Wzięłam ją i poszłam na dół do Asi. Nie czekałyśmy długo na chłopaków. 

- Cześć Asiu. Wyglądasz wspaniale.- powiedział Marcel który idealnie swoim ubraniem pasował do Asi i jej niesamowicie  różowej sukienki. 

- Wow. Cześć Andżelika. Wyglądasz prześlicznie.- powiedział Marco. Po raz pierwszy widziałam go tak ubranego.

- Cześć. Dziękuje i ty też wyglądasz prześlicznie.A gdzie jest Mario??- zapytał gdy zobaczyłam że niegdzie go nie ma. 

- Zobaczysz się z nim na imprezie i z jego nową dziewczyną.- powiedział Marco patrząc na mnie spode łba. 

- Ok. No to jedziemy.- powiedziała Asia i wskoczyła do samochodu.

Jak się później okazało bal odbywa się na Signal Iduna Park. 

Weszliśmy do ogromnej sali w której od początku przyjazdu do Dortmundu jeszcze nigdy nie byłam. 

- Andżelika.- usłyszałam głos Emilii. 

- Cześć. Wyglądasz ślicznie.- powiedziałam wskazując na jej suknie.

- Dziękuje. Ty też wyglądasz bosko. I Asia jak ładnie wygląda.- powiedziała Emila patrząc na tańczącą z Marcelem Asie. 

- OCH Dziękuje.- powiedziałam.- Widziałaś gdzieś Katrinę? - zapytałam  z uśmiechem.

- Tam jest. I też wygląda bosko.- powiedziała wskazując na Katrinę. Wyglądała prześlicznie. 

- Chodź pójdziemy do niej.- powiedziałam i ruszyłam w kierunku przyjaciółki. 

- Witaj Kochana.- powiedziałam i przytuliłam się do niej. 

- Cześć. Świetnie wyglądacie.- powiedziała z uśmiechem. 

- Dzięki .Patrz Robert się na ciebie patrzy.- powiedziała Emilia po cichu. I właśnie  tej chwili podszedł do nas Robert. 

- Cześć Dziewczyny.- powiedział nie mogąc oderwać wzroku od Katriny. 

- Cześć.- powiedziałyśmy jednocześnie. 

- Katrina wyglądasz przepięknie. Czy zrobisz mi ten zaszczyt i zatańczysz ze mną?- zapytał pokazując ten swój śnieżnobiały uśmiech. 

- Tak.- powiedziała i poszła z nim na parkiet. 

- No to zostałyśmy same.- powiedziała trochę wkurzona Emilii.

- Nie przeginaj. Zobacz Leitner się na ciebie patrzy.- powiedziałam z uśmiechem. 

- Spytam się go czy ze mną zatańczy.- powiedziała i poszła w jego kierunku. Wszystkie trzy tańczyły na parkiecie a ja stałam jak słup soli i podziwiałam ich szczęście. 

- Zatańczysz?- usłyszałam za plecami. Odwróciłam się i zobaczyłam Marco. 

- Pewnie.- powiedziałam i ruszyłyśmy w stronę parkietu. 

 - I jak się bawisz?- zapytał gdy tańczyliśmy.
 - Fajnie, jest naprawdę fajnie.- powiedziałam z uśmiechem i zrobiłam obrót na co moja sukienka charakterystycznie się obróciła.
- Widziałaś już Mario ze swoją nową dziewczyną- zapytał Marco.
- Nie. - powiedziałam z uśmiechem i spojrzałam w jego oczy.
- Choć zobaczyć a potem będziemy tańczyć dalej ok?- powiedział Marco i dał mi całusa w policzek.
- Dobrze. - powiedziałam i poszłam w kierunku Mario i jego nowej dziewczyny.
- Cześć Mario.- powiedziałam z uśmiechem.
- Cześć Andziu.- powiedział i się do mnie przytulił. To jest Karolina. Także pochodzi z Polski.- dodał wskazując na swoją dziewczynę. 
- Miło mi.- powiedziała i podała mi rękę. Była ubrana w niesamowita suknie która podkreślała jej smukłą figurę.
- Andżelika. Miło mi cię poznać.- powiedziała i uściskałam jej dłoń.
- To ty jesteś piłkarką Borussii Dortmund?- powiedziała z uśmiechem.
- Tak.- powiedziałam.
- Fajnie czyli będziemy razem pracować. Też jestem piłkarką.- powiedziała i spojrzała mi w oczy.
- Bardzo się cieszę.-powiedziałam i usiadłam na krześle obok.
- Mam pomysł przyjdź jutro do mnie i weź ze sobą te trzy dziewczyny.- powiedziała i wskazała na Asię, Katrinę i Emilię.

- Ok. Bardzo chętnie.- powiedziałam i spojrzałam na Marco.

- Ładna z was para.-powiedziała do Marco.

- On nie jest moim chłopakiem. - powiedziałam.

- Może i nie jest ale powinien. - powiedziała Karolina. 

- Kochanie choć zatańczymy.- powiedział Mario i pociągnął ją na parkiet. 

Spojrzałam na Marco. I nagle... 

C.D.N